Bisiklet Atölyesi – Bike Kitchen

Şehirde ulaşım için bisikleti tercih eden kişi, doğuştan bir girişimcidir. Çünkü o, şehirde hareket etmek için dengeleri yeniden kurmaktadır.

Ben de bu anlamda bisiklete bindiğim için bir girişimci olduğumu düşünüyorum (dum). Taaa ki, Roma’da ilk Ciclofficina’yı görünceye kadar. “Dengeleri değiştirmek” için sadece bisiklete binmek yetmiyor….

İtalya’da Ciclofficina (teleffuzunun kolay olmadığını kabul ediyorum), ABD’de Bike Cooperative, Almanya’da Bike Kitchen olarak adlandırılıyor. Ben de onlara bisiklet atölyesi diyorum.

Bisiklet Atölyeleri, bisiklet tamiri için gerekli olan bütün ekipmanın bulundurulduğu, tamir yapmayı bilen insanların gönüllü olarak haftanın belli günlerinde başkalarının bisikletlerini tamir ettiği veya tamir etmeyi öğrettiği yerler. Bisikleti ulaşım amaçlı kullanan kişilerin sosyalleştiği ve buluştuğu mekan da diyebiliriz.

Sürdürülebilir ulaşımın yaygınlaşması çalışmalarının önemli bir parçası olarak görüyorum. İşe bisikletle giden herkes zincir bakımı yapmayı, fren pabucu değiştirmeyi, kopmuş jant telini onarmayı bilmek zorunda değil. İnsanlara kullandıkları “aracın” basit düzenlemeler ile tamir edilebileceğini göstererek, onların “ya yolda bisikletimin lastiği patlarsa” korkusu ile evden bisikletle çıkmaya ayak diremelerini engelliyor. Evet, bunu gözümle gördüm, gerçekten öyle.

Bisiklet Atölyesine gelen kişiler, isterlerse tamir ve bakım yapmayı öğrenebiliyorlar, isterlerse ufak bir ücret karşılığı ellerini bile kirletmeye gerek kalmadan başka birine yaptırabiliyorlar. İtalya’da, bisiklet atölyelerinin bir diğer amacı ise  sosyal hayata engegrasyon için bir kanal olması. Belli bir dönem iş bulamayan kişilerin evde pineklemeleri yerine bu atölyelerde hem bisiklet tamirini öğrenmeleri, öğretmeleri ve tamirat kaşılığı ufacık da olsa para kazanmaları sık sık karşılaşılan bir durum. Belediye tarafından tahsis edilen, şehir merkezinde bu mekan sosyalleşme için mükemmel bir çözüm sunuyor.

Peki ama evimin dibinde mükemmel bir bisiklet mağazası ve süper de bir usta varken ben neden bisiklet atölyesine gideyim ki (diyebileceğinizi tahmin ediyorum). Dedenizden kalan eski beldesan/bisan bisikletin üzerinde tamir denemelerini ve bakımını, bisiklet mağazasının zamanı çok değerli ustasına yaptırmak her zaman mümkün olmuyor. Sokaklarda oraya buraya bırakılmış (Avrupa’da çok, Türkiye henüz o seviyede değil) zinciri paslanmış, selesi çalınmış bisikletleri belediye veya polis toplayıp atölyeye getiriyor. Atölyede bakımı ve tamiri yapılan bisikletler, çok uygun fiyatlara ekonomik durumu iyi olmayan (işçi, öğrenci vs) kişilere satılıyor. Çocuğu büyüdüğünde, evde çocuk bisikletine yer kalmayınca, o bisikletler atölyelere veriliyor. Gönüllüler bisikleti adam edip, hop, başka bir çocuğu mutlu ediyorlar. İşte size her anlamda sürdürülebilirlik.

Roma’da ziyaret ettiğim bir bisiklet atölyesinde akşam saatlerinde “en hızlı lastik yaması yapma yarışı” yapılmıştı. Çok eğlenceli ve faydalı bir aktiviteydi (tamir edilen lastiklerden birisi benim bisikletime aitti).

Şimdi, ben bisiklet atölyesi kuralım derim. Her şehirde bir tane. Ne dersiniz?

Bisiklet Kafe yazıma da mutlaka göz atın derim.